Campomento

De congegratie organiseert jaarlijks voor alle tieners uit Argentinië, Chili en Paraguay een tienerkamp.
De zusters hadden me gevraagd of ik het leuk vond om mee te gaan als vrijwilliger. Ok, waarom niet. Ik had eigenlijk geen idee waar ik aan begon. Ik kreeg een inpaklijst en wist dat er 1 dag een bergwandeling werd gemaakt. Maar wat er van mij werd verwacht en met wie ik zou gaan ... Gelukkig ging Nathalia ook mee.

Zaterdagochtend werden we naar de plaats van de inschrijving gebracht. Hier moesten alle jongeren van San Rafael zich inschrijven en als vrijwilliger had je blijkbaar geen voorgang. Ja dit ongeduldig vrouwtje krijg hier veel ``geduld oefeningen``. Met een bus die in Nederland zou zijn afgekeurd (de snelheidsmeter deed het niet eens) reden we naar de plaats Campo de los Andes. Dit is noordelijk van San Rafael en dichter bij de bergen. Het leger had een basis ter beschikking gesteld als kampplaats. Iedereen sliep in barakken en we mochten gebruik maken van de keuken en eetzaal (gelukkig geen tenten).
Er waren ongeveer 450 tieners en 150 religieuzen (in op leiding) en vrijwilligers. Echt enorm! Veel tieners zijn al een keer eerder mee geweest en voor hen is het ook een reünie. Vaak zijn de vrijwilligers mee omdat ze eigenlijk te oud zijn als deelnemer maar willen dit niet missen. Enkele spraken goed engels of duits maar met de meeste sprak ik mijn houtje-toutje spaans. Dat gold ook voor de zusters en priesters die ons aanstuurden.

De eerste 2 dagen was er `s ochtends een H. Mis met daarna een ontbijt. Tijdens het ontbijt was het een wedstrijd om zo snel mogelijk broodjes met jam te smeren en uit te delen samen met ``cafe con leche`` (koffie met melk en vooral veel suiker). Voor de lunch waren er presentaties van priesters over sociale kwesties en religie. Bijvoorbeeld social media. Wat zijn nou eigenlijk de voor- en nadelen ervan en hoe kun je er mee omgaan. Na de lunch was er sport en spel voor de tieners. Voetbal, volleybal, frisbee, een stormbaan (waar je behoorlijk smerig van werd) en heel veel meer. Er waren 4 grote teams en bij elk onderdeel kun je natuurlijk punten verdienen. Iedereen was bloedfanatiek! En daar helpen alle priesters en zusters graag aan mee. Tijdens de lunch, merianda en het avondeten was het onze taak om al het eten en drinken zo snel mogelijk uit te delen. Tijdens de spellen waren we vooral waterdragers en hadden we veel kijkplezier ;)

In de keuken waren de apostulantes iedere dag druk aan het werk om alle maaltijden voor te bereiden. Ik heb 2 middagen meegeholpen. Een avond stond pizza op het menu. Enorme plaatpizza`s werden gemaakt letterlijk op een plateau wagen (foto geeft een indruk maar het is maar een klein deel van het totaal). Voor de bergwandeling kregen alle deelnemers ``sandwiches`` mee. Dat is geen zielig broodje kaas met sla maar broodje schnitzel.
De avond voor de bergwandeling kreeg ik te horen dat er nog plek was in de bus en dat ik ook mee mocht. Yeah!!! (hier had ik me wel op verheugd). Het was die ochtend een beetje hectiek en ook niet duidelijk in welke bus ik zou zitten. Gelukkig kwam alles op z`n pootjes terecht en reden we in de hobbelbus naar de stopplaats. Onze groep bestond uit 20 meiden een paar zusters, vrijwilligsters en 2 priesters die de kudde mochten leiden.
Ik had me voorgesteld dat we met z`n alle over een gebaand pad zouden lopen naar de top van de berg Santa Cruz. Alles behalve. De eerste hindernis was het riviertje oversteken over een geïmproviseerd bruggetje. De rest van de route was klimmen en klauteren over de rotsen met als ergste opstakel struiken met enorme doorns (pinchos). Die doen behoorlijk zeer.
Na 4 uur (effectief) wandelen hadden we de top bereikt. Het uitzicht (ook tijdens de wandeling) was echt onbeschrijfelijk! Geweldig mooi. Op de top hebben we samen de H. Mis gevierd. En die sandwiches waren echt heerlijk.
Een volgende denkfout; naar beneden werkt de zwaartekracht mee. Maar dat maakte de wandeling niet makkelijker. Je moest echt uitkijken om niet uit te glijden en met je billen in de doorns te zitten. Onderaan werden we weer opgehaald met busjes en was ik heel blij dat we meteen konden douchen.

Iedere avond na het eten zorgden de zusters en priesters voor acts. Echt iedereen ging uit z`n dak en kende veel van de liedjes. Wat een energie! Een avond was er ook een combinatie van film en theater; Zarnia (parodie op Narnia). De semenaristen waren zelf de hoofdrolspelers. Helaas begreep ik niet alle grappen en woordspelingen maar de rest lag in een deuk. Ook een groot applaus voor degenen die het decore en de kostuums hebben gemaakt.
Behalve mijn foto`s vind je op http://www.iveargentina.org/fotos/ en http://www.iveargentina.org/videos/ vind je foto albums en een paar compulatie filmpjes van de congegratie (onder de naam ``campomento``).

De laatste avond was er een kleine afsluiting voor alle vrijwilligers met ``chips&drinks``. Iedereen gaf ook een korte speech en ik moest dus ook speechen (dat werd dan vertaald). ``Ik ben naar dit kamp gekomen waarvan ik niet wist wat ik ervan moest verwachten en waar ik vrijwel niemand kenden. Maar ik werd bij alles betrokken en heb het gevoel alsof ik al jaren in Argentinië woon.`` En dat meen ik. Ik heb nog nooit zo makkelijk bij een groep kunnen aansluiten en plezier gehad! :)