Waar woon ik nu...

Het heeft even geduurd maar hier is dan mijn eerste reisverslag. Ik ben inmiddels 4 weken in het kindertehuis en er is al heeeeel veel om over te vertellen. Zoveel dat ik het ook niet allemaal beschrijf om het lezen toch een beetje leuk te houden.

Het tehuis ligt in de plaats San Rafael in het westen van Argentinië. Toen ik aankwam werd ik heel hartelijk ontvangen door de kinderen en de zusters. Sommige wilde helpen mijn backpack en koffer (met gedoneerde spullen) te dragen maar dat was toch echt te zwaar. Zij zijn ontzettend blij met de spullen die veel van jullie hebben gedoneerd. Namens de zusters en kinderen, enorm bedankt!

Ik had me voorgesteld dat het klooster een groot gebouw zou zijn. Alles behalve. In Argentinië zijn alle gebouwen (buiten de grote steden) 1-laags. De congregatie (waar de zusters bij horen) heeft hier een groot stuk grond met een aantal grote en kleine gebouwen. Een groot gebouw waar de eetzaal en keuken met slaap vertrekken voor de oudere en jongere meiden. Twee gebouwen waar de oudere en jongere jongens slapen. Een kappel, een huis waar de zusters slapen en een huisje waar ik met nog 3 andere vrijwilligers woon. In de eerste week dat ik hier ben, zijn er nog 2 vrijwilligsters. Therese (een amerikaanse), Natalia (een argentijnse en een zusje van 1 van de zusters). Samen met hen deel ik een kamer in het huisje.
In in het tehuis wonen in totaal 25 jongens en meisjes en 8 zusters (oudere en jongere). De kinderen zijn opgedeeld in 4 groepen (zoals de slaapvertrekken). Iedere groep heeft 1 zuster die hun ``moeder`` is. De andere zusters ondersteunen of hebben andere taken zoals administratie of medicatie. De kinderen die hier wonen zijn door de overheid uit huis geplaatst omdat ze huislijkgeweld hebben meegemaakt (of slachtoffer zijn van). Het doel is dat de kinderen uiteindelijk ofwel weer bij hun ouders kunnen wonen ofwel een nieuw thuis krijgen in een pleeggezin. Alle kinderen hier wonen samen met hun andere broertjes of zusjes. Natuurlijk zijn er letterlijk en figuurlijk grote en kleine boefjes in de groep. Ook door wat zij al meegemaakt hebben. De zusters proberen met alles wat zij hebben deze kinderen weer een veilige plek te geven en hun weer echt kind te laten zijn.
De vrijwilligsters die hier werken helpen vooral met huishoudelijke taken. Zoals de vloeren schoonmaken van de eetzaal (hard nodig na iedere maaltijd) en slaapkamers. De ``buitenspeel`` kleren en schooluniformen wassen en weer sorteren, bedden verschonen, meehelpen in de keuken en de kinderen motiveren om het bordje leeg te lepelen. Net als in veel andere landen eten de mensen in Argentinië 2 keer per dag een warme maaltijd. Zo nu en dan word je gevraagd om een heel andere klus te doen. Bijvoorbeeld meehelpen met meubels sjouwen. Tjaa er woont hier geen man ;)